Scrapbooking was mij volledig onbekend,. tot op een dag in mei 2006... Door een ernstig motorongeluk kwam ik in ziekenhuis en revalidatie centra terecht. Ons leven totaal ondersteboven maar onverwachts ook veel tijd om na te denken, herinneringen te koesten, oude kiekjes te herbekijken en herinneringen levend te houden... Met dank aan onze ex-buurvrouw Nathalie "Esprit", kwam ik week na week meer in contact met deze manier van fotoalbums maken. Zij leerde me de basisbeginselen van scrapbooking en al snel werd het een passie, een verslaving... Je manier van foto's maken veranderd volledig! Je denkt aan achtergronden, details, journaling, enz. Maar ook aan: staat iedereen op de foto, welke datum is het vandaag, waar zitten we nu, hoe gaan we dit verwerken...

 

Er worden meer nota's genomen om geen enkel detail te vergeten en al snel moet er een andere manier van opslagen gevonden worden... Waarom niet eens digitaal proberen? Daar heb je dan wel photoshop voor nodig dus online lessen worden gevolgd... Blijkt uiteindelijk niet echt mijn ding want de laptop dient voldoende krachtig te zijn en over voldoende geheugen te beschikken, de eisen worden steeds hoger, groter, het materiaal steeds talrijker en duurder... Het moeilijkst van al is overzicht bewaren in wat je hebt en waar je het zet... Orde scheppen in de chaos! Door de opgelopen hersenschade is dit ook altijd moeilijker en uitdagender.

 

Ben ook opgevoed door mensen die nog een Wereldoorlog hebben meegemaakt,  verspillen is uit den boze! Scrap materiaal is niet gegeven en al wat we kunnen hergebruiken, hergebruiken we dan ook!

Met papieroverschotjes worden kaarten gemaakt, versieringen, slingers, kerstballen,...